Një nga skenat më ikonike në historinë e kinemasë – hyrja e Don Vito Corleones në The Godfather – Kumbari mban një sekret që për dekada ka magjepsur adhuruesit e filmit: macja në prehrin e Marlon Brandos nuk ishte fare e planifikuar.
Teksa xhirimet nisën, një mace endacake hyri në sheshxhirim, kaloi mes dritave dhe kabllove sikur studioja t’i përkiste asaj, dhe u hodh drejt e në prehrin e Brandos. Salla ngrin. Regjisori Francis Ford Coppola heziton. Ekipi i zërit panikoset. Por Brando thjesht e shikon macen, si të ishte një aktor i ftuar pa lajmërim.
Kur stafi u përpoq ta largonte, Brando i ndali me një gjest të qetë të dorës.
“Lëreni të qëndrojë,” tha ai. “Kafshët dinë gjëra që ne nuk i dimë.”
Coppola më vonë do të pranonte se ishte i shqetësuar se macja mund t’ia “vjedhte” skenën Donit. Dhe, në njëfarë mënyre, ashtu ndodhi. Gjatë xhirimit, gërhitja e fortë e maces pothuajse mbulonte dialogët. Një teknik zëri u ankua: “Nuk po e dëgjoj Donin… po dëgjoj një kositëse bari.”
Megjithatë, Coppola vazhdoi xhirimin, duke ndjerë se po ndodhte diçka e pazakontë dhe e vërtetë.
Ndërsa Don Corleone fliste për hakmarrje, gishtat e Brandos përkëdhelnin macen me një butësi befasuese. Një anëtar i ekipit pëshpëriti: “Duket sikur macja zotëron familjen, jo Doni.” Tjetri iu përgjigj: “Pikërisht pse është perfekte.”
Kjo kontrast i rastësishëm – butësia e një kafshe përballë ftohtësisë së pushtetit kriminal – i dha Corleones një dimension të ri. Ai nuk ishte më thjesht një titan i largët i krimit, por një njeri ku dhembshuria dhe brutaliteti bashkëjetonin në të njëjtën frymë.
Kur Coppola më në fund thirri “cut”, Brando qeshi lehtë.
“E pe? Ai e dinte saktësisht çfarë të bënte,” tha, duke i kruar mjekrën maces. Ajo u përgjigj me një gërhitje krenare, si të kishte dhënë rolin e jetës.
Vetëm më vonë, në montazh, Coppola e kuptoi plotësisht:
“Ajo mace,” tha ai, “i dha Donit njerëzoren.”
Një rastësi u kthye në mit – një mace endacake që hyri pa leje në sheshxhirim dhe përfundoi përgjithmonë në historinë e kinemasë. /Redcarpet
