Giorgio Armani fiku nëntëdhjetë qirinj. Dhe për herë të parë tregohet nga ata që punojnë me të. Anekdota, kujtime dhe shumë admirim: prapaskenat e një historie italiane, ndër më të bukurat.
Ndonjëherë letrat më të bukura të dashurisë janë anonime. “Nëse puthjet mund të dërgoheshin me shkrim, ti do t’i lexoje me buzët e tua të dehura”, i shkruante Cyrano Rossana-s, i fshehur pas ndrojtjes dhe armaturës së një shpatari.
Dhe në të njëjtën mënyrë, në prag të ditëlindjes së tij të nëntëdhjetë, Giorgio Armani mund të marrë këto puthje pa emër, të dërguara nga ata që punojnë me të që prej një kohe. Por edhe shaka:
“Zoti Armani ka zemrën dhe ekzaltimin e një adoleshenti”, thotë për shembull zonja që takuam në zyrat e burimeve njerëzore, “por mbani mend: mos e shkruani për asnjë arsye!”.
Fjalë të lira. Ndjenja e admirimit dhe frika e bukur që ju përmirëson. Mirënjohje. Përkushtim i paepur:
«Gjëja më e keqe për të? Fundjava, kam frikë, duke mos pasur asgjë për të bërë”, thotë një bashkëpunëtor i afërt.
“Në momentin kur përfundon një projekt, ai është menjëherë gati për diçka të re, i painteresuar për festimet. Pa një moment pushimi dhe pa kënaqësinë për ta shijuar, të paktën për një kohë”, thotë L., i cili koordinon një ekip prej dyzet arkitektësh dhe një verë i dhuroi, me sukses të papritur, një statujë afrikane në formën e një deveje.
“Më kujtohet një mëngjes në Romë, vetëm unë dhe ai. Më tha “ndal, hyjmë në kishë”, ku heshtim për pak. Dhe sapo u larguam, duke më parë mua, më tha vetëm këtë: faleminderit”. Një falënderim jepet vetëm një herë në njëzet vjet. Por «unik, i vërtetë dhe autentik», kujton P.
«Pas 45 vjetësh nuk jam mësuar ende. Dhe sa herë që i sjell modelet, ndihem e frikësuar si kurrë më parë. Terrori se nuk i pëlqen diçka dhe më konsideron jo në nivel”, thotë kjo zonjë elegante, duke u shndërruar në një vajzë të vogël nga admirimi. “Por në fund ai është një butak kërkues. I cili në ngazëllimin e tij thotë “më jep gërshërët” dhe pret, çmonton, shndërron një fund në fustan ose vizaton një xhep me shkumës. Ndërsa me sytë e tij kërkon gjithmonë miratimin tuaj.
“Sepse ai ka një sy të tretë dhe duket sikur sheh në errësirë. Vështrim i mprehtë me sy shqiponjë, i cili mishërohet pa ndryshim në një koment që i kthen të gjitha tavolinat”, pranon G., pranë tij në
“Aftësia e tij për të dëgjuar është absolute”, konfirmon një menaxher në krye të divizionit të biznesit, “një karakteristikë që ju nderon dhe ju frikëson. Sepse ai kurrë nuk shpërqendrohet dhe ruan fokusin total në fjalët tuaja. Mësimi më i madh është ndjesia që transmeton për të qenë i angazhuar në një proces të vazhdueshëm të pasurimit të vetvetes.”
Në prag të ditëlindjes, Armani u hap pak më shumë, thonë në korridore. Ai është bërë më i arritshëm emocionalisht. Por në të njëjtën kohë edhe më rigoroz në atë që bën, në ushtrimet e tij të përditshme dhe në heqjen dorë nga kënaqësia në tryezë: «Ai ka eliminuar ushqimet e skuqura, por ruan pasionin e tij për çokollatën e zezë shtesë: nëse i sjell çokollatë me qumësht, rrezikoni jetën tuaj.
“E admiroj si zot, por pas ashpërsisë ndjej ngrohtësinë atërore”, emocionohet A., një nga modelet e preferuara. “Disiplina e tij ma vendosi trurin në rregull, duke më dhënë terren të fortë dhe, nuk e di, një qetësi të brendshme. Me sytë e tij ai mund të thotë po ose jo. Dhe unë gjithashtu, në jetë, tani di të bëj të njëjtën gjë. Të jesh një grua Armani është më mirë se të shkosh te psikiatri”.
Dhe ishte më mirë se terapisti edhe për M., një shitëse në butikun e Milanos: “Kur më punësoi, në vitin 1990, isha njëzet vjeç. Nuk ndihesha mirë në trup dhe kështu nisa terapinë hormonale, duke hasur në probleme. Ai më pa. Nga larg ai më mbrojti. Dhe tani kam jetën që doja”.
Giorgio Armani i tha një herë sekretares së tij personale: “Kur arrij në zyrë në mëngjes, jam një faqe bosh”…Por e cila tani është plot me këto fjalë.
Kësaj i shtohen urimet më të mira të Vogue Italia. Sepse ne e dimë që në botë, mik i dashur dhe krenari italiane, kur dikush lexon emrin tonë, lexon gjithmonë edhe tuajin./Vogue Italia
