Pagat e klerikëve të Kishës Katolike kanë qenë gjithmonë një temë që ngjall kureshtje, sidomos kur bëhet fjalë për nivelet e larta të hierarkisë fetare. Sipas një raportimi nga gazeta prestigjioze italiane “La Repubblica”, rrogat mujore për anëtarët e klerit variojnë ndjeshëm në bazë të gradës dhe funksionit që ata mbajnë në strukturën e Kishës.
Nga prifti te kardinali: paga që ndryshojnë sipas gradës
Një prift i zakonshëm mund të marrë një pagë prej rreth 1.200 eurosh në muaj. Në nivel më të lartë, një ipeshkëv apo një kardinal mund të arrijë deri në 5.000 euro në muaj. Këto shuma sigurohen nga fondet që përfitojnë dioqezat, si dhe nga kontributet e besimtarëve apo fondacionet kishtare që ndihmojnë në mbajtjen financiare të strukturave fetare. Megjithatë, pjesa më e madhe e këtyre të ardhurave nuk konsiderohet si paga në kuptimin klasik të fjalës, por si ndihmë ekonomike për të mbuluar nevojat bazë të jetesës dhe detyrimet shpirtërore.
Papa Françesku: një shembull i thjeshtësisë
Ndryshe nga pjesa tjetër e klerit, pozita e Papës nuk përfshihet në këto shifra. E veçanta e rastit të Papës qëndron në mënyrën sesi ai ka zgjedhur të ushtrojë detyrën e tij. Sipas burimeve të brendshme të Vatikanit, Papa Françesku nuk merr rrogë. Kjo është një zgjedhje e ndërgjegjshme dhe simbolike, në përputhje me filozofinë e tij të jetesës së përulur dhe larg luksit.
Që në momentin kur zgjodhi emrin “Françesku” – një referencë e drejtpërdrejtë ndaj Shën Françeskut të Asizit, simbol i varfërisë dhe përkushtimit shpirtëror – Jorge Mario Bergoglio ka ndjekur një linjë koherente të thjeshtësisë. Ai ka refuzuar shumë nga privilegjet që tradicionalisht i janë dhënë papëve të mëparshëm, përfshirë apartamentin papnor luksoz në Pallatin Apostolik, duke preferuar të jetojë në një rezidencë më modeste brenda Vatikanit.
Simbolikë që tejkalon ekonominë
Vendimi i Papa Françeskut për të mos marrë rrogë nuk është vetëm një akt personal, por një mesazh i fortë moral dhe shpirtëror. Në një botë ku shpesh pushteti dhe pasuria ecin bashkë, ai ka dashur të tregojë se udhëheqja shpirtërore duhet të jetë e lirë nga interesat materiale. Kjo filozofi ka gjetur mbështetje te shumë besimtarë, por edhe ka nxitur debat për mënyrën sesi strukturohet financimi i Kishës dhe për transparencën e saj ekonomike.
