Partia Demokratike vijon të përballet me një krizë të thellë identiteti dhe mungesë strategjie afatgjatë në Parlament. Lëvizjet e fundit – bojkotimi i reformës për shtimin e komisioneve parlamentare dhe deklaratat e forta të Sali Berishës – tregojnë një opozitë që po reagon në mënyrë instinktive, por jo domosdoshmërisht efektive.
1. Çështja e komisioneve parlamentare
Shumica socialiste miratoi shtimin e komisioneve nga 8 në 11, një vendim që PD e sheh si tentativë për t’i hequr asaj kontrollin mbi Komisionin e Integrimit Evropian. Ky ishte një nga pak instrumentet ku opozita mund të artikulonte qëndrime të drejtpërdrejta mbi procesin e anëtarësimit në BE dhe të fitonte vëmendjen ndërkombëtare. Refuzimi i PD-së është më shumë simbolik sesa praktik, por sinjalizon frikën për të humbur edhe hapësirat minimale që i kanë mbetur.
2. Deklarata e Berishës për Gjykatën Kushtetuese
Berisha kërkon çuarjen në Kushtetuese të dy vendimeve:
Dekretin presidencial për emërimin e ministres së re Diella Xhafa, që sipas tij është “akt i pashembullt, i një presidenti të nënshtruar ndaj Ramës”.
Ndryshimin e rregullores së Kuvendit, që sipas tij u miratua në mënyrë të jashtëligjshme dhe cenon parimet kushtetuese.
Ky apel për Kushtetuesen është një përpjekje për të kthyer betejën politike në atë ligjore. Por, duke parë historikun e vendimeve të gjykatave, rezultati është i pasigurt dhe më shumë shihet si instrument komunikimi politik sesa si një mjet real për të bllokuar shumicën.
3. Retorika dhe realiteti
Berisha e paraqet situatën si një luftë për mbijetesën e demokracisë parlamentare, por në të vërtetë, PD gjendet në një pozitë të dobët: e fragmentuar, e margjinalizuar dhe e izoluar ndërkombëtarisht. Retorika e fortë për “turpin e historisë” apo “skllavërimin e presidentit” synon më shumë mobilizimin e bazës sesa arritjen e një rezultati praktik.
4. Konkluzioni
Veprimet e fundit tregojnë një PD që po vepron në mënyrë reaktive, duke u kapur pas çdo shansi për të treguar ekzistencë politike. Ndërsa shumica vijon të kontrollojë proceset, opozita duket se mbetet peng i retorikës së Berishës dhe pa një plan konkret për të kthyer terrenin e humbur. Prandaj, metafora e “të mbyturit që kapet pas fijes së kashtës” përshkruan më së miri situatën aktuale të PD-së.
