Kur “The Handmaid’s Tale” debutoi në Hulu në vitin 2017, u përshëndet me entuziazëm si një reflektim i frikshëm, por goditës, i epokës Trump. Seriali, i bazuar në romanin distopik të Margaret Atwood, përshkruan një shoqëri imagjinare teokratike ku gratë janë shtypur dhe detyruar në skllavëri riprodhuese. Në një kohë kur frika nga rrëshqitja demokratike dhe fundamentalizmi fetar po rritej në Amerikë, seriali u bë simbol i rezistencës kulturore.
Megjithatë, pas gjashtë sezonesh, jehona e tij duket se ka rënë. Kritikat më të fundit nuk vënë në pikëpyetje vetëm përmbajtjen, por vetë efektshmërinë e televizionit distopik si formë arti. Një problem themelor është se, përkundër paraleleve politike, Gilead nuk është një pasqyrë e drejtpërdrejtë e realitetit amerikan. Ajo është një alegori — por një alegori që me kalimin e kohës humbet lidhjen me aktualitetin.
Ndërkohë që narrativi i serialit është zgjatur përtej momentit të kulmit të tij politik, tensioni dhe origjinaliteti janë zbehur. Episodet e fundit janë kritikuar për përsëritje dramatike, dialog të ngarkuar dhe mungesë përparimi tematik. Siç shkroi The Guardian, shfaqja “normalizon të papranueshmen” duke e kthyer mizorinë në spektakël të konsumueshëm.
Sërish, seriali nuk e ka humbur plotësisht aftësinë për të provokuar debat. Në një nga skenat e fundit, shoqëruar nga kënga “Look What You Made Me Do (Taylor’s Version)” e Taylor Swift, shërbëtoret ngrihen kundër sunduesve të tyre. Ky moment është interpretuar si një përplasje simbolike mes femininitetit të nënshtruar dhe fuqisë së rimarrë — një gjest i qëllimshëm që shumë e panë si një përgjigje kulturore ndaj deklaratave të fundit të Donald Trump kundër Swift.
Në thelb, “The Handmaid’s Tale” e ka ndihmuar kulturën televizive të sfidojë strukturat e pushtetit. Por zgjatja e saj ka ekspozuar një të vërtetë të pakëndshme: edhe format më goditëse të artit politik kanë kufijtë e tyre kur i nënshtrohen kërkesave të tregut dhe ritmit të televizionit sezonal./The economist
