NGA REDAKSIA AIA.AL
Në botën e çudirave, ku logjika kthehet përmbys dhe absurdi sundon mbi çdo rregull, jeton një mbretëreshë që të gjithë e njohin, por askush nuk guxon ta thërrasë me emrin e saj të vërtetë. Ajo është simbol i frikës dhe kaosit, një figurë e përjetshme që shfaqet në çdo kohë e vend ku pushteti i pakufizuar mbin nga ambicia njerëzore.
Kjo mbretëreshë nuk qeveris me ligj e drejtësi, por me britma dhe urdhra arbitrare. Fjala e saj më e famshme është një thirrje e ftohtë dhe e prerë: “T’i pritet koka!” — një simbolikë e frikshme që nuk përfaqëson vetëm dënimin fizik, por edhe shkatërrimin e personalitetit, të mendimit ndryshe dhe të guximit për të kundërshtuar. Në oborrin e saj, fjala e lirë nuk ekziston, sepse çdo zë që ngrihet rrezikon të shuhet pa gjurmë.
Në dukje, ajo është një figurë qesharake, e përshkruar si fëmijërore dhe impulsive. Por pikërisht kjo e bën më të rrezikshme. Si teksti klasik i Karrolit Liza në botën e çudirave na mëson, të gjithë në mbretërinë e saj i binden jo nga respekti, por nga frika.
Paradoksi qëndron këtu: ajo nuk ka fuqinë reale për të kryer të gjitha dënimet që shpall, por thjesht fakti që njerëzit besojnë në frikën që ajo krijon, e mban të pathyeshme. Pra, pushteti i saj nuk buron nga forca, por nga iluzioni.
Në këtë botë të çuditshme, edhe loja e preferuar e mbretëreshës, kroketi, shërben si metaforë e qeverisjes së saj. Topat janë krijesa të gjalla që shpërndahen në kaos, shkopinjtë janë zogj që refuzojnë të bashkëpunojnë, dhe harqet janë ushtarë që shërbejnë me detyrim, jo me bindje.
Loja nuk ka rregulla të qëndrueshme, ashtu siç nuk ka as drejtësia në oborrin e saj. Fitues është gjithmonë ajo – jo nga aftësia, por nga fakti që askush nuk guxon të shpallë humbjen e saj.
E megjithatë, ekziston edhe një figurë tjetër në hijet e oborrit: mbreti, i cili, ndryshe nga mbretëresha, është i heshtur, i moderuar dhe shpesh fal pas shpinës së saj ata që ajo ka dënuar. Ai simbolizon zërin e arsyes dhe të butësisë, por zëri i tij mbytet nga klithmat e mbretëreshës. Ky kontrast nxjerr në pah një të vërtetë universale: në çdo sistem të shtrembëruar, shpesh ekziston një balancë e brishtë midis të keqes së hapur dhe të mirës së fshehur.
Alegoria e mbretëreshës së zemrave na mëson se shpesh, pushtetarët nuk janë të rrezikshëm vetëm për shkak të veprimeve të tyre, por edhe për shkak të frikës që ata mbjellin në zemrat e të tjerëve. Ajo mbijeton sepse askush nuk e sfidon drejtpërdrejt. Çdo gjë rrotullohet rreth asaj që ajo dëshiron të dëgjojë, ndërsa realiteti deformohet për t’iu përshtatur tekave të saj.
Në fund, kur perdja bie, kuptohet se ajo është thjesht një figurë e brishtë, një fëmijë i kapur në trupin e një tiraneje. Por tragjedia qëndron tek pasojat e pushtetit të saj: një botë e tërë e detyruar të jetojë në absurditet, të shtypur nga frika dhe urdhrat e saj të çmendur.
Në këtë kuptim, mbretëresha nuk është thjesht një personazh i një libri për fëmijë, por një figurë universale, e pranishme në çdo epokë dhe shoqëri. Ajo mund të vishet me rroba moderne, të shfaqet në ekranet e televizioneve apo të fshihet pas fasadave të institucioneve, por në thelb mbetet e njëjta: një sunduese që nuk kërkon të udhëheqë, por të zotërojë; jo të drejtojë, por të trembë.
Në fund të fundit, mbretëresha është një pasqyrë. Dhe kur shohim në të, shpesh mund të zbulojmë jo vetëm natyrën e saj, por edhe frikat dhe dobësitë tona. Sepse ajo jeton aq kohë sa ne i japim pushtetin për të thirrur: “T’i pritet koka!”
p.s Kush kupton, kupton!!!
