Nga redaksia ALBANIAN INSIDER AGENCY
Pamjet nga varrimi i vëllait të vogël të këngëtarit kosovar dhe fituesit të “Big Brother VIP”, Gjesti, kanë shkaktuar reagime të shumta në rrjetet sociale. Ajo që duhej të ishte një moment intim dhe i shenjtë i një familjeje në zi, u kthye në një ngjarje publike, ku tragjedia personale u konsumua si spektakël.
Teksa Gjesti qëndronte i përkulur mbi varr, me sytë e mbushur me lot, njerëzit përreth nuk ishin të përqendruar në dhimbjen e tij, por në ekranet e telefonave. Një mur i ftohtë kamerash, story-sh dhe filmimesh e rrethonte si një skenë showbizi. Çdo përqafim, çdo lot dhe çdo reagim personal u regjistrua për t’u shpërndarë më pas në rrjetet sociale, si pjesë e ngjarjes.
Në vend të një dhembjeje kolektive dhe respekti, ceremonia mortore u shndërrua në një ngjarje publike, ku njerëzit duket se kanë harruar kufirin mes jetës reale dhe përmbajtjes online. Madje edhe takimi mes Gjestit dhe ish-konkurrentes së tij — një moment emocional dhe i ndjeshëm — u filmua dhe u shpërnda me etje, si një skenë që nuk duhej humbur.
Ky fenomen pasqyron një realitet të hidhur: po jetojmë në një shoqëri nekrofile, e cila lidhet në mënyrë të sëmurë me tragjeditë, jo për të ndarë dhimbjen, por për ta konsumuar atë si ngjarje virale. Aksidentet, vdekjet, varrimet — çdo gjë kthehet në përmbajtje për story-t, reels-at, klikime dhe komente.
Në këtë mënyrë, dhimbja intime kthehet në mall për konsum publik, ndërsa solemniteti dhe dinjiteti i momenteve mortore zhduken. Kultura e voyeurizmit dhe ekonomia e vëmendjes kanë zbehur çdo kufi etik: njerëzit nuk qajnë më bashkë — ata filmojnë bashkë.
Nëse nuk reflektojmë, do të vijojmë të ndërtojmë një shoqëri ku as vdekja nuk është më e shenjtë. Ajo që mbetet nuk është kujtimi, por story që zhduket pas 24 orësh.
