Anila Denaj, ministre në detyrë gjatë gjithë fushatës për zgjedhjet vendore të 11 majit, arriti të siguronte mbështetjen e elektoratit dhe të forconte pozitat e saj politike. Por menjëherë pas fitores dhe konfirmimit të fuqisë së saj si përfaqësuese politike, ajo hodhi një hap të fortë e shumë të debatueshëm: pezullimin masiv të dhjetëra inspektorëve të Autoritetit Kombëtar të Ushqimit (AKU).
E mbështetur mbi pretekstin e reformimit të trupës inspektuese dhe rritjes së standardeve në sigurinë ushqimore, Denaj urdhëroi ngrirjen e të gjithë inspektimeve pa planifikim paraprak, ngriti një komision të jashtëm vlerësimi, dhe në mënyrë të heshtur nisi një proces zëvendësimi me “profil të ri”, në bashkëpunim me Universitetin Bujqësor.
Por reforma nuk e fsheh dot thelbin e vendimit: spastrimi i strukturës ekzistuese, pa asnjë transparencë mbi kriteret konkrete të vlerësimit, dhe pa marrë parasysh impaktin që ky vendim kishte mbi familjet e atyre që mbetën pa punë.
Sepse në çdo institucion, nëse “vartësi është i paaftë”, siç e formuloi vetë Denaj, nuk mund të shmanget përgjegjësia e atyre që e kanë drejtuar sistemin. E në këtë rast, drejtuesja ka qenë ajo vetë.
Nga mungesa e planeve operacionale te sjellja e papërshtatshme në terren – të gjitha janë simptoma të një sistemi të lënë pas dore, ku fajtor nuk mund të jetë vetëm kontrollori që hyn në një dyqan, por edhe ai që firmos strukturat, harton rregullat, dhe mban përgjegjësi institucionale.
Peshku qelbet nga koka, thotë një shprehje e vjetër që i shkon për shtat kësaj situate. Sepse nuk mund të pastrosh sistemin nga fundi, duke u hakmarrë ndaj më të dobëtëve, dhe ta quash këtë reformë. Kjo është thjesht një ndëshkim kolektiv, pas një fushate që kërkonte vota, jo standarde.
Studentët që do të zëvendësojnë trupën e larguar ndoshta do të sjellin energji të re, por pyetja mbetet: a do të kenë të drejtën të jenë profesionistë të lirë, apo do t’u kërkohet besnikëri politike ndaj një sistemi që nuk reformon veten, por riciklon skemat e vjetra nën emrin e “etikës së re”?
Në fund të ditës, nuk është çështje reforme. Është çështje drejtësie. Dhe ajo mungoi.
